Do ostatniego tchnienia – cz. 2

Pierwsza część: klik

Muzyka

Wrócił do Krwawych Zjaw i dał im wszystkie pięć par anielskich skrzydeł. Były zadowolone i z upiornymi uśmiechami odprawiły go, nie pytając o to, skąd je wziął. Dobrze to wiedziały, tak dobrze jak on. Jakby to one odarły pięcioro aniołów, widząc jak ich ciała rozsypują się w proch.

Nie mógł tego ścierpieć. Wrócił jednak do zamku, gdzie do ostatniej chwili obawiał się zobaczyć puste łóżko i zrozumieć, że na darmo zabił pięć czystych dusz. Jednak ku swojej ogromnej radości była żywa i najprawdziwsza. Leżała w Białym Pokoju w czerwonej sukni, które podkreślała rubinową barwę jej ust. Włosy błyszczały jej karmelowym połyskiem, rozrzucone po poduszkach, jej skóra odzyskała zdrowy rumieniec. Brązowe oczy były szeroko otwarte; patrzyła na niego jak zahipnotyzowana. Usiadła z wyraźnym wysiłkiem na łóżku, oddychając także z dużym trudem. To wymagało od niej nie lada wysiłku.

– Myślałam, że nie żyjesz – wyszeptała. – Les powiedział, że poszedłeś… – nie mogła dokończyć, ale oboje wiedzieli, o co jej chodzi. Nie zrozumiał tego uczucia, które ogarnęło go, gdy dziewczyna wpadła mu w ramiona. To była najlepsza nagroda.

Później ze skrępowaniem usiadła na łóżku. Widoczna była zmiana w jej wyglądzie. Jej ciało bardzo wychudło przez ostatnie tygodnie, ale teraz widać było, że mimo tego wyglądu wciąż była żywa. Cała, żywa i niebawem też zdrowa…

Minęły jednak miesiące zanim całkowicie wyzdrowiała. Leżała jeszcze długo w łóżku w Białym Pokoju, który stał się jej pokojem. Już nigdy nie wróciła do Upiornej Doliny i do Zamku Straceńców. Tamto miejsce niegdyś źle na nią wypływało. Teraz też go nie lubiła, przeżyła tam bowiem najgorsze chwile w życiu.

Niebawem skończyła siedemnaście lat i z każdym dniem odzyskiwała siły. Wkrótce była już zupełnie zdrowa. Gavin czuł się taki szczęśliwy, mogąc na nią patrzeć, a jednocześnie budził się w nim niepokój. Obdarcie jakiegokolwiek anioła ze skrzydeł jest karane wiecznym potępieniem i służbą u diabła. Demony mimo, że ponoć od niego pochodziły, trzymały się raczej z daleka od niego i jego popleczników.

Gdy kłopoty nadeszły, on odszedł, zabierając je ze sobą...

*

Minęły cztery miesiące, potem osiem, a w końcu i kolejny rok. On się nie starzał, ale ona tak. Była tylko człowiekiem, a teraz już dziewiętnastoletnią kobietą. Od dwóch lat czekała na coś co miało się nigdy nie zdarzyć i choć wiedziała, że czeka na nic, wciąż liczyła dni i nie traciła nadziei, że On wróci... Nie miała bowiem pojęcia o tym, jak słona była cena, którą Gavin zapłacił za jej życie...

– On już nie wróci, prawda? – zapytała pewnego dnia maga.

Pomagała mu w porządkach w jego Magicznej rupieciarni – jak mówił o zagraconym pokoiku z różnymi magicznymi przedmiotami, składnikami na lecznicze eliksiry i mnóstwem innych niepotrzebnych rzeczy, które kolekcjonował. – Niepotrzebnie czekam – rzekła z goryczą.

Zabiedzony mag odłożył swoją robotę – magiczną robótkę ręczną – i westchnął przeciągle. Zrozumiał, że przyszedł czas by dowiedziała się o rzeczach, o których nie miała pojęcia. Ostrożnie położył spracowaną, starczą dłoń na jej dłoni.

– Nie trać nadziei, drogie dziecko – powiedział. – Bo to, jak się kocha jest miarą własnych serc naszych i tylko my możemy tę miarę zmienić. Nie kochasz go jednak jeszcze na tyle, by dowiedzieć się jednej rzeczy, o której wszyscy boimy się, że się dowiesz nieodpowiednio.

Sądzę jednak, że minęło zbyt wiele czasu. Może dwa lata to dla niego niewiele, jak również dla mnie innych, lecz ty czekać możesz tylko do swojej śmierci. A nie sądzę by to uparte stworzenie jakim jest Gavin, przełamał swoje uprzedzenie i sam postanowił ci powiedzieć o tym, co odważył się dla ciebie zrobić. – Skinął głową na zdziwione spojrzenie dziewczyny i kontynuował – Tak, właśnie tak, moja droga. Może i wszyscy uważają, że on nie ma serca, nic nie czuje, lecz każdy mógł się przekonać, że jest zupełnie inaczej, gdy Katia podała ci eliksir, który nieomal cię zabił... przepraszam... zabił. Nie patrz na mnie takimi oczami, moje dziecko. Nie myślisz chyba, że evilsiana to taki lekki specyfik?; bo jesteś w tej chwili w błędzie. Pomyśl więc teraz nad tym, dlaczego prawie przez dziesięć miesięcy musiałem cię leczyć. – W głowie dziewczyny pojawiły się obrazy z miesięcy, które spędziła na połykaniu różnych obrzydlistw i dziwnych mikstur, które miały ją przywrócić do pełnego zdrowia, choć wiele razy po prostu odbierały jej apetyt. Mimo to poskutkowały... – Jest to trucizna – mówił dalej stary mag – nieodwracalna, najgorsza z najgorszych. W odpowiednim zastosowaniu może mieć właściwości, które zapanują nad emocjami i umysłem, nie zabijając.

Katia jednak nie jest najbardziej wytrawną chemiczką i popełniła błąd w tworzeniu swojego Eliksiru Uległości, który doprowadził do wyniszczenia twojego organizmu, uśmiercając.

Nie, nie przerywaj mi, wiem bowiem, co siedzi w twojej głowie i jakie pytanie cię nurtuje. Dlaczego więc żyję?, zapytałabyś. Odpowiedź jest prosta: miłość cię uratowała – jego miłość.

Nie wyobrażał sobie życia, w którym nie brałabyś udziału i to go złamało, gdy tylko orzekliśmy twoją śmierć. Był załamany i gotowy na wszystko – w każdym znaczeniu tego słowa. Poszedł więc na pewną śmierć i spotkał się z Krwawymi Zjawami. Hmm, a odpowiadając na twoje kolejne pytanie – uśmiechnął się smutno – jest to, że prośby do Krwawych Zjaw przynoszą tylko zdesperowani i pewni swej ofiary. Krwawe te istoty – jak sama nazwa mówi – żądają nieraz ofiary tak strasznej, że tylko szaleniec lub zakochany głupi demon zgodziłby się na coś takiego. A wiedzieć musisz, że są to oszustki i kłamczuchy. Omamiły go i oszukały, mówiąc, że żyjesz, choć tak naprawdę same cię ożywiły, a potem zażądały za swój stracony czas... – tu zawiesił się dla lepszego efektu – pięciu par anielskich skrzydeł.

Dochodząc jednak do sedna, widzę bowiem, jak się niecierpliwisz, chodzi mi o to, że zamordowanie dobrego anioła – tak, istnieje też ich zły gatunek, zwany upadłymi – jest zbrodnią okropną, a owe Zjawy zażądały ich par aż pięciu. Nie wiem, czy wyobrażasz sobie ogrom konsekwencji po takim czynie? Ja sobie nie wyobrażałem, choć aż do chwili Sądu nie miałem pojęcia o tym, co też zrobił.

Najwyższy uznał Gavina winnym dokonanej zbrodni i... – zachlipał rozpaczliwie, a łzy popłynęły po jego pomarszczonych, brudnych policzkach – skazał na życie z tym czynem w najobrzydliwszym cielsku, jakie dotąd widziałem; do dnia, gdy odnajdzie prawdziwą miłość i przełamie więżący go czar, a także naprawi krzywdy, których dokonał.

Krzyknęła i przewróciła się na podłogę. Oddychała z trudem, a dodatkowy ból sprawiała jej wiedza na ten temat. To piętno było okropne. I ona musiała coś zrobić.

*

Minęły kolejne tygodnie, zanim zrozumiała, z czym wiązało się to wszystko, co się stało. To była jej wina. To przez nią piękny demon stał się obrzydliwą szkaradą z sercem skutym lodem.

I tak oto stała przed Dworem Siedmiu Lęków i zastanawiała się, czego ona tu szukała. Czy nie umrze na zawał, na widok nowego ciała demona? Co jeśli napadną ją jakieś okropności? Trolle z rogami, śmierdzące najobrzydliwszym fetorem, którego obrzydliwość i niespotykany "zapach" urwą jej nos, nawet jeśli nie zdąży go powąchać? Czy była gotowa?

Nie; na coś takiego nie można było być gotowym.

Co mówił mag?, zastanawia się, przemierzając fosę. „Dwór Siedmiu Lęków to nie jest zwykły zamek. Zamek Straceńców to mordownia, ale ten zamek... Nikt nie wychodzi z niego żywy. Własne lęki będąc cię wykańczać, znając twoje słabości i pożerać twoje dobre uczucia, dopóki cię nie zabiją. Żaden demon, śmiertelnik, upadły anioł... żadna zła mara nie boi się bardziej niczego. Ten zamek to śmierć. To samobójstwo by chcieć tam iść. To tak jakbyś wbiła sobie sztylet w serce i chodziła z nim po cmentarzu. Żywa, ale jednak martwa i czekająca na pierwszego drapieżnika, który dopełni agonii”.

Po fosie czekała na nią tylko mała furteczka, skrzypiąca przeraźliwie już w pierwszej chwili. Wokół cały dwór otoczony był gęstą, ciemną mgłą. Tak tajemniczą i mroczną, że żołądek Laury wykonał dwa pełne obroty, a ona ledwie powstrzymała się od zwymiotowania ze strachu. Jednak nie po to przyszła, prawda? Nie po to by bać się czegoś takiego.

Nie zastanawiając się ani chwilę dłużej, przebiegła całą drogę aż do drzwi strasznego dworu. Serce waliło jej jak oszalałe. Nie czuła strachu, ale jej serce fiksowało. Czuła, że on tu jest. Że to dla niego jej serce bije tak mocno.

*

– Musisz wyjść, Katia. Chcę zostać sam.

– Ale ja nie chcę – zaprotestowała. – Zawsze jest tak samo!

– Jasna cholera! A ty znowu swoje!

– Uwielbiam, kiedy się denerwujesz – powiedziała do niego Katia. – Jesteś wtedy taki męski... – wymruczała sugestywnie.

– Ty i twoje brudne myśli – wymamrotał Gavin. – Zastanawiam się, jakim cudem wytrzymałem z tobą te dwa lata.

– Bo jestem fantastyczna w łóżku – odpowiedziała za niego czarownica. – I teraz bardzo tego potrzebujesz. – Zaczęła masować jego kark. Odgarnęła do tyłu swoje włosy i nagim ciałem przylgnęła do jego pleców. Zębami skubnęła jego ucho. – Pomagam ci o niej zapomnieć. Wcale jej nie potrzebujesz. Wystarczy, że masz mnie. Ja dam ci więcej niż ona kiedykolwiek była w stanie.

– Nie odczynisz uroku – powiedział sam do siebie. – Ona może to zrobić.

– Nie bądź naiwny, Gavin. – Zirytowała się kobieta. – Minęły dwa lata, a ona nawet się tu nie pojawiła. Dla nas to krótki czas, ale dla niej... Teraz powinna mieć już dziewiętnaście lat. Jest kobietą, nie dziewczynką, lepiej wie, czego chce. Nie jest też głupia i nigdy w życiu nie zakochałabym się w demonie. Jest okropną niewdzięcznicą i nigdy w życiu nie zrobiłaby też czegoś dla kogoś innego!

Gavin westchnął. Wiedział, że Katia ma rację. Laura na pewno cieszyła się z obrotu sprawy i korzystała z tego, że była wolna... Poniekąd...

Dalej należała do niego i bez jego zgody nie mogła wrócić do świata ludzi. Utknęła w jego świecie, co sprawiało, że jego egoistyczna natura żyła nadzieją, że dziewczyna kiedyś może tu przyjdzie z żądaniem by pozwolił jej odejść.

Dalej ją kochał. Kochał ją tak bardzo, że aż bolało, a Dwór Siedmiu Lęków tylko pogłębiał jego słabości, żywił się tą miłością. On przez nią słabł, ale dwór rósł w siłę. To właśnie dlatego go tu zesłano, a nie gdzieś indziej.

W pewnej chwili z hukiem zmaterializował się w komnacie Trent. Skrzat trzymał w rękach kryształową kulę.

– Przybyła, panie. – Oznajmił i skłonił się. Podał Gavinowi kryształową kulę, a gdy spojrzał w nią, zobaczył tylko cień przemieszczającej się postaci.

– To ona? – zapytała zazdrośnie Katia.

Nie odezwał się. Wstał i spojrzał na nią.

– Ubierz się. Pójdziesz po nią i przyprowadzisz tu.

*

– Czego tu chcesz?

W drzwiach pojawiła się młoda kobieca postać. Katia – Laura rozpoznała głos i sylwetkę czarownicy.

– Muszę się zobaczyć z Gavinem – odparła dziewczyna.

Czarownica spojrzała na nią z niechęcią.

– On nie chce mieć z tobą nic do czynienia – odparła szorstko. – Dobrze mu ze mną i z nikim innym.

– Nie chcę go – powiedziała Laura. – Jest twój. Chcę tylko z nim porozmawiać. Chcę odzyskać wolność, a to niemożliwe, dopóki on mi jej nie da. To wszystko. Później po prostu odejdę i nigdy więcej mnie nie zobaczysz.

– Ta, jasne. – Prychnęła Katia. – Myślisz, że to takie proste?

– Tak właśnie myślę.

– Wynoś się – odparła zniecierpliwiona kobieta. – On cię nie chce, a ja tym bardziej.

Zatrzasnęła drzwi przed nosem Laury. Dziewczyna zagryzła wargi i policzyła do dziesięciu, gdy drzwi znów się otworzyły. Katia wygląda na zniechęconą.

– Co ty tu jeszcze robisz? – zapytała ze złością.

– Czekam aż przestaniesz być suką – odparowała Laura. – Naprawdę nie mam zamiaru spędzić tu więcej czasu niż potrzeba.

– Nienawidzisz go, co? – zaczepiła ją Katia. – Chcesz się na nim zemścić?

Laura spojrzała na nią ze znudzeniem.

– Chcę już sobie stąd pójść. A im dłużej będziesz mnie tu trzymać, tym dłużej zajmie mi negocjacja.

– Negocjacja? – wybełkotała Katia.

– Nie bądź głupia – zganiła ją Laura przemądrzałym głosem. – Myślisz, że pstryknie palcami i tak po prostu da mi odejść? Tym bardziej teraz chce mieć wszystko i wszystkich dla siebie. Ale ja mam dla niego dobrą propozycję, więc myślę, że wrócę do siebie jeszcze przed obiadem. Mag robi doskonały wywar z lauru i winorośli.

– Fuj – mruknęła Katia i przesunęła się by wpuścić dziewczynę do środka. – Tylko tobie mogłoby smakować to obrzydlistwo.

Laura zachowała spokojną minę, ale w głębi duszy cieszyła się, że udało jej się z Katią. W przeszłości kobieta jej nie znosiła i Laura nie dziwiła się, że wciąż tak jest.

– On już na ciebie czeka – powiedziała do niej Katia, gdy zaczęły się wspominać po schodach na górę. – Wiedział, że przyjdziesz.

– Tym lepiej. Szybciej wyjdę.

*

Komnata była zadziwiająco jasna. Jak na nazwę dworu i jej mieszkańców wewnątrz domu było jasno. Stwory mroku nie lubiły jasnego światła, wiecznie żyły w cieniu i potrafiły znieść jedynie złe emocje. Jednak gdy Laura i Katia napotkały po drodze zgraję wróżek, dziewczyna była zdziwiona.

– Odbywają karę – powiedziała do niej cicho Katia.

– Myślałam, że wróżki to dobre stworzonka – powiedziała z powątpiewaniem.

– Z natury tak, ale mają własną wolę i niektóre zostają skuszone przez złe stwory by wykorzystały swoją białą magię przeciwko sobie nawzajem, do jakichś złych celów. Nie ważne, co zrobiły – zawsze zostają sprowadzone właśnie tu, do Dworu Siedmiu Lęków i odbywają swoją wieczną pokutę.

– Wieczną? – Laura wyszeptała.

– Zrobiły coś złego. Nie ważne, co tak naprawdę, zawsze kara jest ta sama: wieczność w Dworze Siedmiu Lęków.

Laura poczuła się zagubiona.

– Czy złe stworzenia nie powinny mieć dostępu do tych dobrych?

– Nie mają. To zawsze te dobre szukają zachęty. Niektóre po prostu szukają jakiegoś powodu by przejść na stronę zła. – Machnęła ręką. – Wystarczy, i tak powiedziałam ci za dużo. Chodź, Gavin jest strasznie niecierpliwy.

*

Weszła do pięknego pokoju, czekając na widok najbrzydszej istoty jaka kiedykolwiek istniała. Jednak to, co zobaczyła, zdziwiło ją ogromnie. Bardziej niż to, co zazwyczaj widywała...

Zobaczyła siedzącego do niej plecami półnagiego mężczyznę. W jej wspomnieniach pojawił się ten sam obraz. Jakby w ogóle się nie zmienił...

– Będziesz tam stała i się gapiła? – Obejrzał się na nią przez ramię. – Czy może usiądziesz i się pogapisz?

Przełknęła ślinę. Znała ten głos. Tak, jego głos też się nie zmienił.

– Nic się nie zmieniłeś – powiedziała, wciąż stojąc w tym samym miejscu, co poprzednio.

– Chodź tu i nie mądruj już – powiedział sucho.

Podeszła i wspięła się na łóżko obok niego. Nawet na nią nie spojrzał.

– Zdejmij buty i połóż się na brzuchu.

Machnęła nogami, a buty same spadły z jej stóp. Chwilę odczekała i na czworakach poczołgała się dalej na łóżko. Jej serce zabiło szybciej. Powoli położyła się na plecach i przeturlała na brzuch. Wtuliła twarz w pachnącą poduszkę. Dobrze znała ten zamach.

– Ty też nic się nie zmieniłaś – powiedział po dłuższej chwili. Położył się obok niej na boku i dodał: – A przynajmniej z charakteru.

Laura westchnęła. Czuła się dziwnie w takiej pozycji. Powoli przewróciła się na bok, a później na plecy i usiadła. W głowie kręciło jej się do zapachów.

– Nie wiem, czemu to miało służyć, ale nie po to przyszłam – powiedziała cicho. – Mam tak dużo pytań...

– Wiem – odparł Gavin. – Ale one poczekają. Minęły dwa lata, więc może też minąć jedna noc, zanim je zadasz.

– Dopiero się dowiedziałam i... – zaczęła niepewnie.

– I na tym koniec. – Poderwał się z łóżka. – A teraz grzecznie rozsuń nogi. Katia jest w tym beznadziejna.

*

Obudziła się obolała i zmęczona bardziej niż zanim Gavin z nią skończył. Ale może tak jej się wydawało. Cała prawda w tym, że nie chciało jej się otwierać oczu, chyba jednak nie chciała znać odpowiedzi na swoje pytania. Ale przecież tak długo zajęła jej podróż tu, tak bardzo się bała, że nie uda jej się tu dotrzeć. Ale jednak jej się udało, a on wcale się nie zmienił, i Katia. Nic a nic.

Ale jej ciało się zmieniło i chyba już zapomniała jak dziwne upodobania miewają demony, bo wszystko ją bolało po tym... wszystkim.

Otworzyła oczy dopiero, gdy zrozumiała, że potrzebuje odpowiedzi. Chciała wiedzieć: dlaczego? Dlaczego to dla mnie zrobiłeś, a później nie dałeś znaku życia? Dlaczego po prostu nie pozwoliłeś mi odejść? Dlaczego?

– Nie zrozumiałabyś – usłyszała głos za sobą. – Nie zrozumiałabyś dlaczego tak, a nie dlaczego nie inaczej. Po prostu tak: dlatego. Bo musiałem.

Zamknęła oczy, myśląc nad jego słowami. Hmm, no tak, przecież dawniej też umiał jej czytać w myślach. Dlaczego więc nie teraz?

– Może gdybyś mi wszystko wyjaśnił, zrozumiałabym. Nie jestem wcale taka głupia jak myślisz – odparła.

Usiadł obok niej i westchnął. – Jesteś aż zbyt domyślna. Dlatego wciąż zadaję sobie pytanie, dlaczego się wtedy nie domyśliłaś, że Katia wcale nie chciała dla ciebie dobrze, że Elliot nie chciał. Tylko ja mogłem być dla ciebie dobry. Tylko ja.

– Przykro mi – odparła bez uczuć. – Mi takie życie nie pasowało. Nie chciałam życia w poniżeniu, z dala od światła. Potrzebowałam czegoś więcej.

Objął jej twarz i zwrócił jej spojrzenie na swoją. Jego oczy błyszczały.

– A co ja mogę powiedzieć? Co ja mogę powiedzieć? – powtórzył z naciskiem. – Od chwili, gdy się pojawiłaś, nie mogłem żyć bez ciebie. Żyłem latami, ba! całymi wiekami żyłem bez celu, obojętny na wszystko, i wtedy... pojawiłaś się ty... A teraz to już koniec. Bo nic więcej nie mogę zrobić.

– Koniec czego? – zdziwiła się, otwierając szeroko oczy.

– Koniec wszystkiego – oznajmił spokojnie. – Jesteś od dziś wolna. Nie należysz już do mnie. Możesz odejść. Twoje wspomnienia znikną. Obudzisz się jako ty, ale nie będziesz niczego pamiętać. Te trzy lata wypełnią ci inne wspomnienia. Będziesz pamiętać te trzy lata inaczej. Mnie nie będziesz pamiętać. – Przełknął. – Iwrócisz do życia jako wnuczka Maga. A w twoich wspomnieniach on będzie już martwy. Tak jak ja w rzeczywistości.

– Nie! – krzyknęła ze strachem. – Nie możesz! Ty... ty! Ty tchórzu, ty!

– Do zobaczenia... kiedyś – wydusił i zniknął.

Dopiero po chwili zrozumiała cały tragizm sytuacji. Nie dostała odpowiedzi, wykorzystał ją i teraz postanowił, że pozwoli jej być wolną... za cenę pamieci. Nie będzie go pamiętać. Tego było już dla niej za wiele. Cała zalała się łzami, łkając i bijąc pięściami w poduszkę.

Czy tak wyglądał ich koniec? Złamane serca i łzy? Czy to naprawdę był koniec? Czy te lata kochania go się skończyły. Miała ich wcale nie pamiętać. Nie było już Laury i Gavina...

...była tylko Laura.

I... niczego już nie pamiętała...
Kim była?

Gdzie była?

Kogo kochała? A raczej kogo kocha...

Nie, to już nie było ważne. Wkrótce Gavin zniknie z jej myśli. To wszystko miało już wkrótce zniknąć. Na zawsze.

__________________________

Długo mnie nie było. Ale wróciłam. Zawsze wracam.